Αγγελάκας

 Άμα γεράσει ο άνθρωπος, παίρνει μια άλλη χροιά και μια άλλη αντιμετώπιση. Παγκοσμίως γνωστό. Το παρελθόν σώζει, όσο κι αν το βρίζουμε. Δεν έχω καμιά φοβερή κριτική για την μετά-Τρύπες Εποχή του Αγγελάκα, δεν τη γνωρίζω τη δουλειά του, δεν έχω άποψη. Αυτό που έχω να πω με σιγουριά, είναι ότι το συγκρότημα του, αυτοί οι 100 βαθμοί ήταν από χλιάρες μέχρι κρύοι του κερατά, ασυντόνιστοι, λίγοι. Ίσως και τα τραγούδια να μη βοηθούσαν, εμένα μου φάνηκε πολύ ρηχή κι επίπεδη η μουσική, ταυτοφωνίες χωρίς τέλος, μελωδίες μονότονες και χιλιοφορεμένες, κλεμμένα του Μπάμπη στις συνεργασίες με το Θανάση. Μόνο οι στίχοι έλεγαν κάτι. Όχι πολλά, αλλά αρκετά να σε βάλουν στο κλίμα του τώρα.

Μεταξύ μας, αν δεν έπαιζε τα τραγούδια του με τις Τρύπες, θα  μετάνιωνα που πήγα. Ο  Παναγιώτης δίπλα μου, καραγούσταρε, κι εγώ-δεν μπορώ να πω- χοροπήδησα κάμποσο στο "τι έγινε κείνο το τρένο" ή στο "ακούω την αγάπη". Δυνατός και ροκάς,  όλα τα λεφτά ο φρόντμαν. η Δυναμική του βαστά κι αντέχει ακόμη, έχει ακόμη τη φωνή, έχει και τα μαλλιά, σαν γρια μάγισσα. Όχι εντάξει, ζηλεύω, γι'αυτό το'πα!! Καλά ήταν, όχι άλλο όμως.

Aris Spiel

 Και χαμένοι και παρολίγο δαρμένοι. Μάπα το καρπούζι! Η Ομάδα ήταν τραγική, ανέτοιμη, χαβαλές τρελός. Το άσχημο ήταν ότι οι άλλοι ήταν ακόμα χειρότεροι, ακόμα πιο τραγικοί. και τους δώσαμε μια νίκη στο πιάτο. Όσο για το γήπεδο, ψιλοάδειο, με χαβαλέδες οπαδούς&φιλάθλους. Οι Αρειανοί δίναν λίγο ρυθμό και χρώμα, αλλά τι να το κάνεις; Μπάσκετ δε χαρήκαμε , αλλά έστω και για τη φάση, παρεούλα με το Νίκο, μπύρες και λουκάνικα στο ημίχρονο, ωραία ήταν.

Μπροστά μπροστά καθόμασταν, είχαμε ωραία θέα, ήρθε και η Άϊντραχτ με όλο το επιτελείο, αυτόγραφα και ιστορίες, κουλ φάση για Τετάρτη απόγευμα.

Konzert RHCP

Es war ein toller Tag, auf den ich lange erwartete. Soviel ich mich erinnern kann, seit ich 23 Jahre alt war, wollte ich immer hin. Ein Traum, ein Wunsch, die vor mehreren Jahren erfüllt werden sollte. Besser später als nie, obwohl "Later is Late" !!!

Bedauerlicherweise, war die Gruppe ohne Frusciante, einen von den Guitar-Legenden, meiner Ansicht nach. Stattdessen auf der Bühne war nur eine Karikatur von ihm, ein Abklatsch. Lasst mich aber von den positiven Seiten beginnen. 

Es war cool, es war sehr unterhaltsam, die Halle war voll, aber nicht erstickend. Die Akustik zufriedenstellend, das Programm divers und vielfältig. Von den ersten Jahren--me and my friends und higher ground--beide sensationell gespielt, bis zum letzten Album, mit dem "Dark Necessities". Übrigens das Lied "Higher Ground", ihre Version/Remix von dem Original vom Stevie Wondes, war das Erste von der Gruppe, das mich erschütterte. Beim Konzert, neben mir fand sich eine Familie, der Papa um die 50, die Kinder um die 25-30. An dem Moment wo sie anfingen dieses besondere Lied zu spielen, wandte sich der Papa an mich und fragte von welchen Album das Lied war. Ich erzählte ihm die Geschichte mit dem Stevie Wonder, er guckte mich fragend und irritiert an und beantworte "Von wegen!!". Pompös schlug ich zurück " Dooooooooooch !!!!!!!!!!", Arschlöcher Klugscheißer !!!!

Abgelenkt. Das Konzert im Großen und Ganzen war eine tolle Erfahrung, hatte nicht Besseres erwartet. Der Flea hatte vielmehr Energie als 50 20-jährige, er wirkt so explosiv und das Publikum liebt es, sein Slap-Bass, seine Geschwindigkeit. Der Typ ist Meister und ein richtiger Witzbold.

I dig him, wenn er spielt das "Don't forget me". Selbstverständlich musste die Band Etliches vom neuen Album spielen, unter anderem das "Go Robot" und das "The Getaway". Nicht begeistert, ehrlich gesagt. Sie dürfen aber auch ihr Stil modifizieren. Menschen altern, ändern sich. So soll sein. Der Drummer, der macht auch Spaß, war effizient, hatte quasi seine Pflicht erfüllt, nicht besonders motiviert, allerdings nicht indifferent. Über den Clown-Guitaristen-Schande fehlen mir bloß die Worte.

Der Anthony war genauso als erwartet. Frontman, Star, stabile und durchsetzende Stimme, nicht musikalisch exzellent, hatte gute Momente gehabt. Er sang das "Havana Affair", in Memoriam, nice gesture. Alles in allem, Punk Rock as we know it, von RHCP, altersentsprechend und angepasst unter den neuen Umständen (siehe Versager Klinghoffer).

Ich meine, es kratzt mich nicht mehr, ein anderes Konzert zu erleben, unter der gleichen Aufstellung. Einmal reicht's. Danke und Goodbye, viel Glück für die Zukunft. Daumen Hoch

Sting. Vorbildlich.

Ich hatte Zeit heute, das Interview vom Sting zu lesen, anlässlich seines neuen Albums, namens "57th and 9th". Meiner Ansicht nach sind solche Küstler mehr als bloß Komponisten und Liedermacher. Sie sind die Totems unserer Epoche und die Stimme unserer Psyche. Bob Dylan, Leonard Cohen, Sting, eine seltsame Gruppe unterschiedlicher Menschen, anderen Generationen mit einem ähnlichen Grundmerkmal, nämlich die Weitsicht. Sting war einer von denen, der immer zur Sache stand, immer weitsichtig und immer mit klarem Blick unsere Welt ansah.
Nicht Neues under der Sonne. Vielleicht. Tatsache, will keine Eulen nach Athen tragen, war lediglich bei seinen Worten beeindruckt und positiv überrascht.Eine sehr aktive und kreative "Pop-Icon"-Ikone nimmt kein Blatt vor dem Mund. Er redet von den Monstern, die von Medien geschaffen sind und die Manipulation der Logik bzw des gesunden Menschenverstandes. "Ich muss nicht geliebt werden, möchte eher respektiert werden", sagte er.
Sein Engagement für Menschenrechte (Mandela, Live-Aid etc) muss man nicht erinnern oder nachweisen. Was auffällig aber bleibt, ist die Dauer und die Beharrlichkeit seiner Motivation.
Ich hab auch ein Paar Lieder gehört vom seinen neuen Album. Nichts Spektakuläres, Pop-Songs, Melodien aus der Vergangenheit (Back to the Roots?) mit the Police Gruppe und Texten klassisch Sting-entsprechend.
Sting ist da, spricht die Sache aus, wie er sie interpretiert. Wir können so einen gut gebrauchen. Diese Menschen fehlen uns immerhin.

Άδεια

Ξεκούραση, μια πολυτέλεια. Χαλάρωση. Για να δούμε πώς θα προχωρήσει το patchwork, με τους ποικίλους ανθρώπους, ποικίλες γλώσσες, ποικίλες ηλικίες, ποικίλες προελεύσεις.

Σημασία δίνουμε στα συναισθήματα.

Συνέβησαν τόσα πολλά

Από πού να το ξεκινήσεις, πώς να το δεις; Η ταχύτητα είναι κάτι σχετικό, αναλόγως του σημείου αναφοράς, ως γνωστόν.
Κι εφόσον το σημείο αναφοράς γέρασε λιγάκι και κινείται πιο νωχελικά, αυτά που έγιναν σε λίγους μήνες, εμένα μου φάνηκαν δεκαετίες.

and happily ever after??? Es ist noch früh, que sera, sera.

Ας τα δούμε όμως ένα-ένα κι όλα μαζί. Το πού ήμουν, το πώς ήμουν, το πού βρέθηκα, γενικά όλο το pre-game, όλη την προϊστορία, dürfen wir freundlicherweise als bekannt voraussetzen.

Κάπου λοιπόν στο 2014, κύλησε ένας τέντζερης και βρήκε ένα βαυαρέζικο καπάκι. Μαγειρεύτηκαν αρκετά φαγητά, νόστιμα ως επί το πλείστον. Κανα δύο ρεπαρατούρες, κανα δύο τριψίματα, λίγη χημεία στο καθάρισμα, ήρθαν και γυάλισαν, για να δεχτούν την Αμβροσία. Οι οδηγίες ήταν σαφείς, μη βιαστείτε στο βράσιμο, άσ'το εννιά μήνες, να "δέσει", να πάρει όλη τη γλύκα. Μπορεί να κοχλάζει λίγο, να "κλωτσάει" το καπάκι, δεν πειράζει, σημασία έχει να βγει στην ώρα του.
Και βγήκε. Ακριβώς 17.06, εφτά και δέκα. Κλείσαμε το "μάτι", του κλείσαμε και το μάτι και είπαμε δεύρο έξω.

Εδώ πρέπει να κάνω μια λούπα χρονική, έναν Zeitsprung, να γυρίσω κάμποσους μήνες πριν. Πριν καθήσουν καλά-καλά ο τέντζερης με το καπάκι, ένας πάνω στον άλλο, τα συζητήσανε λιγάκι. "Βρε, εσύ είσαι από θερμομίξ, ατόφιο γερμανικό υλικό κι εγώ τενεκές ξεγάνωτος, πώς θα κάνουμε χωριό και νοικοκυριό;; δε μαγειρεύουμε μόνο για φαϊ;; ας αφήσουμε τα επίσημα δείπνα και τα γεύματα 4 πιάτων!" "Φράϊλιχ, λέει αυτή". Μετά έγινε πάλι ένα κενό αέρος, schwuppdiwupp, να σου γεμάτη η κατσαρόλα. Ζεστάθηκαν τα αίματα, έβρασε-κόχλασε..........είπε Ναι !!!!!

Ο άνθρωπος, λένε οι σοφοί, παντρεύεται από έλλειψη γνώσης, χωρίζει από έλλειψη υπομονής και ξαναπαντρεύεται από έλλειψη μνήμης.

Ή καλύτερα ο δεύτερος γάμος είναι ο θρίαμβος της Φαντασίας πάνω στην Εξυπνάδα. Όπως όμως από ένα τριαντάφυλλο ανθίζει ένα μπουμπούκι, έτσι κι από αυτό το παράξενο μείγμα θερμομίξ και κατσαρόλας βγήκε ένα θεϊκό (οκ, μην το παρατραβάμε, ημιθεϊκό) και μας αναστατώνει τη ζωή έκτοτε....

Meanwhile, άλλαξε και η έδρα, βρήκαν κοινή κουζίνα, ενώσαν τα λοιπά κουζινικά και διάγουν ένα σεμνό μούλτι-κούλτι βίο στην Cuisine internationelle,
Να πω κι άλλα θέλω, αλλά δεν ξέρω μην μας την πέσουν με τα Datenschutz. Και οι φωτο που 'βαλα είναι too much, αλλά αγαπάω και δεν το κρύβω, ούτε κι από κανέναν κρύβομαι. Σιγά μη διαβάζει κανείς πλέον το μπλογκ μου, την έχουν αράξει όλοι στο Φέϊσμπουκ -κι εγώ μαζί-οπότε ό,τι θέλω λέω. Έτσι δεν έκανα πάντα;;

Von der Tiefe meines Herzens hab ich euch, Elisabeth und Jakob, ganz doll lieb. Ihr seid meine Kompassnadel, mein Daseinzweck. Και νυν απολύεις το δούλο σου Δέσποτα und führe uns nicht in die Versuchung sondern erlöse uns von dem Bösen. Amen.

Zeit für Gedanken

Morgen, auf die Arbeit gehe erst am Nachmittag. Frühstück allein, da draußen regnet's, ein grauer Himmel stört mich überhaupt nicht, in dem Moment.
Ich höre dieses Stück....

plötzlich wird es hell und freundlich, es gibt keine Terror, keine Gefahr, es besteht keine Drohung, es ist alles herrlich, es sind keine böse oder verzweifelte Menschen auf der Welt, Nichts, außer Euphoria und Friede. kein verhungertes Kind, keine missbrauchte Frau, es passierte ein Wunder. Die Menschheit weckte aus der Lethargie auf, akzeptierte die immense Unterschiede zwischen aller Wesen und realisierte ihre Ziel, hieß es Harmonie.
Die Violinen führen den Leitsatz ein, während die Violas und die Cellos spielen die lange Linien. Dann kommt das finale Statement. Lyrisch, gefühlvoll. Es folgt das letzte Thema, der Waltzer, einbezogen von mehreren von den ersten Segmenten.
Musik, gegen unsere Geschichte, unseren Klassenkampf, gegen den Kampf der Kulturen, alles was uns trennt und polarisiert.
Utopischer Gedanke, weit gefehlt. Das Jetzt und Hier beweisen das Gegenteil.....
Die Zeit ist noch nicht da, wo wir möchten

Kategorischer Imperativ

Abschnitt von der "Kritik der praktischen Vernunft" vom Immanuel Kant
„Handle nur nach derjenigen Maxime, durch die du zugleich wollen kannst, dass sie ein allgemeines Gesetz werde.“
Laut Forscher und Philosophie-Analysten, es ist ein grundlegendes Prinzip der Ethik, im System Kants.

Es sind verschiedene Interpretationen bzw vereinfachte Sätze auf gut Deutsch:
 "Handle so, dass die Maxime (grundsätzliche Lebensregel) deines Willens jederzeit zugleich als Prinzip einer allgemeinen Gesetzgebung gelten könne."
"Handle moralisch, handle gut (gut für alle Menschen),
handle so, dass Dein Verhalten zum Gesetz/Maßstab für alle anderen Menschen werden könnte."

Der kategorische Imperativ ist damit eine Handlungsaufforderung ohne wenn und aber.

 Bevor ich weiterrede, eins soll abgeklärt werden. Das ist meine Macke, ich weiß. Ich frage öfters Leute hier, über solchen Themen. Die meisten haben keine Ahnung davon, interessiert es sie wenig. Das Land der Dichter und Denker hat sich verwandelt.
Es ist so frustrierend, daran zu denken, dass es keinen Sinn ergibt, weiter zu fragen.
Ergo, was übrig bleibt ist die Selbstbefriedigung......ehhhmmm....in einem philosophischen Zusammenhang, es versteht sich.
Was sich nicht ganz klar versteht, ist der Unterschied zwischen hypothetischem und kategorischem Imperativ. bin kein Intellektueller, aber ich kann googlen, deshalb empfehle ich euch alle diese Seite
http://www.ethik-werkstatt.de/Kategorischer_Imperativ.htm
Da steht schlichtweg, worin sich A von B unterscheidet. zB was im kat.Imp fehlt ist die Absicht. Du tust so ohne Eigennutz, als ob ein Gesetz wäre. Du willst diese Handlung, diesen Lebensaxiome, diesen Prinzipien, die sogenannte Maxime, ohne Gegenanspruch oder Gegenleistung.

Hypothesis ist eine Arbeitsdiagnose, eine Unterstellung, eine Vermutung. Dahinter steckt ein Wille, ein Vorsatz. "Ich will Frieden, weil es gut für mich ist, von daher verhalte mich sodass es klappt. Ich erwarte jedoch dass es sich zugunsten meinen eigenen Interessen entwickeln sollte". Oder
"Ich will glücklich werden, deswegen handle ich dementsprechend, in derartiger Weise, wozu es meinem Zweck bedient" (Imperativ der Klugheit)

Der kat.Imp ist moralisch überragender und betrifft nicht die Materie der Handlung und das, was aus ihr folgen soll, "sondern die Form und das Prinzip, woraus sie [die gute Handlung] selbst folgt ..." (S.45).
Darüber hinaus, deutet darauf hin, es sind nicht die sittliche Gesetze, diejenige die Menschen eine Pflicht gründen zu können, um solche Folgen zu leisten. Wie die meisten heutzutage drandenken, ist die Furcht vor Strafe, die den Menschen nötigt, moralisch zu handeln. Aber würde es der Moral nicht gerecht, in dem Sinne vom Gewissen.
Andererseits, obwohl der Kant ein streng gläubiger Christ war, er lehnt den gewöhnlichen Weg ab "Ich bin genötigt, den moralischen Gesetzen Folge zu leisten, weil sie Gottes Gebot sind.". Er ist berühmt als Philosopher der Aufklärung, der sich allein auf die Vernunft stützt, und nicht als Theologe.
Apropos zum Thema "reine Vernunft", er benutzt die Vernunft und die logische Methode, um zu beweisen, dass Materialismus, Fatalismus, Atheismus, freigeisterischen Unglauben, Schwärmerei und Aberglauben, allgemein schädlich werden können. Klingt kurios, dass er sowohl Atheismus als auch Fatalismus (alles ist geschrieben, von Hand Gottes) gegnerisch daran empfindet.

Zurück zum kat.Imp. Es waren und sind immer noch Stimmen, die sich gegen Kants Rigorismus wehren. Diese Stimmen halten die Dualismus, entweder kat. oder hypoth., nicht mehr für eine gegenwärtig geltende Theorie. Persönlich, als Laie finde die Kritik wohl begründet, vor allem weil von unteschiedlichen sozialen Positionen auch unteschiedliche Ergebnisse auftauchen.
Was der Rede wert ist, ist der große Einfluss an allen Schichten des Landes, vom Kants System und seinen Vorstellungen. Der war der Größste, der tief in die Seele des Volkes ging und ein Handlungsmodell sowie eine besondere Denkart etablierte.
Menschen des Gegenwarts sollten ihm dankbar sein, da er den Weg des Abendlandes und seiner Mentalität begründete.
Nach den Altgriechen, selbstverständlich.
Ich hoff's ich kann der Thematik weiter folgen, ohne meinen Kopf zu zerbrechen....

Lang lebe Böhmermann

Schicksalschlag

Eines Nachts kam zu meinen Träumen, Zaungast aus Hades, der süßer Gott der Liebe, der berühmte Eros und fragte mich nach: "So Freund, bist du wieder dran. OK, was für eine ;)"
Nach kurzem drüber Nachdenken äußerte ich mich schüchtern: "eher Eine aus Fernost".
"das kannst du vergessen, sie sind alle ausgebucht von den Deutschen. Du weisst ja sie buchen alles schon bevor ihren Geburt."
"OK, dann eine Russin, groß und dominant, aber nicht so beleibt, etwa niedlich".
"Tja, sie stehen nicht auf Südländer, es wird dir nicht gelingen, glaub mir" antwortete der kleine Arsch, etwas böshaft.
Nach einem kurzen schweigenden Moment, dachte ich, ich hätte den kleinen-Klugscheißer im Zugzwang gebracht: "Na du, mir wäre es lieber eine Italienerin, gleich und gleich gesellt sich gern, una fazza una razza, etc. Könntest du es so einrichten?" fragte völlig verspeichelt.
"Auf Teufel komm raus! Spinnst du? die Ragazzas sind Nervenkitzel pur und deine Koronarien sind labil, taugst du nicht dazu!" betonte Eros nachdrücklich."such dir was aus anderen Buchstaben aus!"
"Schwedin?Spanierin?Sudanerin?" meine Worte schlichen sich verzweifelt.
"willst du mich verarschen? biste dappes oder was? was soll das?" kam er mir pampig und gleichzeitig verdrehte die Augen.
Mittlerweile wurde meine Geduld aufgebraucht und persönlich allmählich nervös. Gutmöglich, es war der Peak meiner REM-Phase.
"beruhige dich du lieber Gott, ich bitte um Verzeihung. bin absolut verwirrt"
"Allerdings!"Eros klang jetzt versöhnnlich und phlegmatisch.
"sag mal, was bietet sich letztendlich an?"fragte ich. Skeptisch und nachdenklich schlug er gnadelos zurück:
"du kriegst eine Bayerin, nollens vollens!"
"das ist aber gemein, bitte bitte nicht!!" schrie ich, absolut kindisch und quengelig."kann ich mal  wenigstens eine Deutsche haben? vorzugsweise mit Migrationshintergrund"
"definitiv eine echte gebürtige Bayerin, aus adlige Abstammung, alea jacta est!" und bevor ich dazu argumentieren zu können, verschwindete er in einen verschleierten lilafarbigen Rauch, in der Gestalt eines Herzens. Sein Lächeln war hämisch.
Wie dem auch sei, waren die erste Momente danach total entsetzlich. Die Gedanken wuselten in meinem Hirn, wie die weissen Bällchen in diesem Lotto-Käfig, wohl wissend, dass mir mein Schicksal sein schlimmstes Gesicht zeigte.
"Was hatte ich getan, ich hatte es nicht verdient!" reagierte immer noch wehleidig. "Bayerin" das Wort kam aus meinen Mund, als eine Bombenexplosion, als ein Hammerschlag auf meine Glatze.
Na dann, dachte mir abschliessend, es ist nur ein Traum, muss sich nicht verwirklichen, als ich aus meiner Illusion langsam aufwachte.
Aber vielleicht ist eine Bayerin doch keine schlechte Idee ;)) hadere nicht mit deinem Geschick!!

Iraq Athen München Terror

Μια ιστορία, από τη ζωή βγαλμένη.....

Μου τη διηγήθηκε η ξαδέλφη μου, που γνώρισε τον ήρωα της ιστορίας και την άκουσε από πρώτο χέρι.

30χρονος Ιρακινός, με την πτώση του Σαντάμ, στον δεύτερο πόλεμο του Ιράκ, γύρω στο 2003, αποφασίζει να έρθει Ελλάδα. Χριστιανός στο θρήσκευμα, είχε ένα φόβο καταδίωξης. Αποφασίζει να ξεκινήσει χωρίς τη γυναίκα. Τότε ήταν σχετικά καλά χρόνια για τη χώρα, αλλά όχι για τον Ιρακινό. Μεροκάματα της πλάκας, σε ολυμπιακά έργα, χωρίς χαρτιά, με ανανεούμενες άδειες παραμονής. Κάποια στιγμή φέρνει τη γυναίκα του, κάνουν 1 και μετά από ένα χρόνο και δεύτερο παιδί. Άκρη στα οικονομικά και στα επαγγελματικά δε βρίσκεται, παίρνει την απόφαση να φύγει Γερμανία. Πάλι το ίδιο σχέδιο, πρώτα μόνος, μετά να φέρει την οικογένεια.
Με το που πατάει το πόδι του Μόναχο, καταγράφεται ως "Χριστιανός, καταδιωκόμενος λόγω θρησκείας", παίρνει αμέσως Άσυλο, από τη δεύτερη μέρα τον γράφουν σε μαθήματα γλώσσας, του ανοίγουν λογαριασμό, του βάζουν μέσα απίστευτα γι'αυτόν λεφτά, κοινωνικά επιδόματα κτλ.
Τους λέει ότι έχει παιδιά και γυναίκα, του επιτρέπουν να τους φέρει. Πονηρά σκεπτόμενος ή και σωστά συμβουλευόμενος, σκίζει τα ελληνικά χαρτιά των παιδιών, προσωρινές άδειες γέννησης, τα δηλώνει ως "γεννημένα στο Ιράκ". Οι Γερμανοί αρχικά δεν τον πιστεύουν, του ζητάν DNA Τεστ πατρότητας, να αποδείξει ότι είναι όντως δικά του. Πληρώνει 900 ευρώ, δικαιώνεται ότι είναι δικά του παιδιά, οι Αρχές του επιστρέφουν τα 900 ευρώ (!).
Βρίσκει ρίζες, προσαρμόζεται, δουλεύει σκληρά, ανοίγει ένα μικρό περίπτερο/Kiosk, η γυναίκα του μαθαίνει επίσης τη γλώσσα, δουλεύουν πολλές ώρες μαζί, τα παιδιά πάνε σχολείο, εντάσσονται επιτυχώς.
Τον τελευταίο χρόνο, άρχισε να αγχώνεται. Οι "επαφές" του και τα "δίκτυα" από συμπατριώτες και φίλους, τον ενημερώνουν ότι αυτό το νέο κύμα Μεταναστών δε θα πάει για καλό. Κατά τους υπολογισμούς του, από τον Μάρτη του 2015 μέχρι τώρα, περίπου 5000 μαχητές, διαφόρων προελεύσεων, από τον ΙΣΙΣ μέχρι τα περιφερειακά της Αλ-Κάϊντα, βρίσκονται ήδη στην Ευρώπη. Κάποιοι στάλθηκαν, κάποιοι ήταν ήδη εδώ και τώρα καλούνται "στα όπλα". Οι πρώτοι στόχοι τους, όπως και με τους Κούρδους ή τους Jesiden, ένα είδος εθνοκάθαρσης. Μετά ;;;; Ποιος ξέρει;;;;
Πλέον φοβάται. Δε θέλει να παραδεχτεί ότι δέχτηκε απειλές, αλλά υπονοεί ότι άλλοι γνωστοί του ήδη στοχοποιήθηκαν.
Και τι κάνει τώρα;;; Ετοιμάζεται να φύγει!! Η Γερμανία, λέει, δεν είναι πλέον ασφαλής χώρα για αυτόν. Και πού θα πάει;;; Μα φυσικά στην Αθήνα!!! Την πιο ασφαλή προς το παρών πόλη, θα αγοράσει, λέει, ένα-δύο διαμερίσματα και θα φύγει με την οικογένεια, θα κοιτάξει να ανοίξει κι εκεί ένα περίπτερο, να κρυφτεί λίγο καιρό και μετά θα δει, αν μπορέσει να γυρίσει στο Ιράκ.............

Τα Λόγια;;; Περιττά!

ΥΣ> Ο τύπος περιέγραψε και μια σκηνή, στους πρώτες του μήνες στο Μόναχο. Δίπλα από ένα στάντ εφημερίδων, βρήκε μια τσάντα/χαρτοφύλακα. Θα τον είχε ξεχάσει κάποιος, παίρνοντας την εφημερίδα του. Τον ανοίγει και βλέπει πολλά χαρτονομίσματα, στο σύνολο ήταν 20.000 ευρώ. Τα παραδίδει στη δασκάλα των γερμανικών, καθώς δεν ήξερε καλά γερμανικά, τα μόνα λόγια του ήταν "....diese, diese Bag!", τα επαναλάμβανε συνέχεια. Φώναξαν αστυνομία, όλοι νόμισαν ότι τα έκλεψε, με διερμηνείς, με ανακρίσεις, τελικά κατάλαβαν τι έγινε, βρέθηκε και ο ιδιοκτήτης, τον ευχαρίστησαν και όλα καλά........ Αρκετοί νομίζω θα τα είχαν τσεπώσει, στη θέση του.

Σκέψεις κι Απόψεις από την ασφάλεια του καναπέ μου

Αν διαβάσει κανείς τους ορισμούς του ΟΗΕ, της Ύπατης αρμοστείας για τους πρόσφυγες (εδώ), καταλαβαίνει αμέσως ότι όλες αυτές οι χιλιάδες των ανθρώπων, που αυτοεγκλωβίζονται μεταξύ τουρκικών ακτών και κεντροευρωπαϊκών συνόρων, ΔΕΝ μπορούν να αποκαλούνται όλοι πρόσφυγες. Για την ακρίβεια κανείς από αυτούς, με το που αφήσουν τον εδαφικό χώρο της Τουρκίας, δε δικαιούται να ορίζεται ως Πρόσφυγας. Οικονομικός μετανάστης ναι, Εμιγκρές ναι, Αυτοεξόριστος ναι, όχι όμως Πρόσφυγας.

Παίζουμε με τις λέξεις; Ορίζουμε με λάθος τρόπο; Ίσως. Χρειαζόμαστε όμως ένα ορθολογιστικό εργαλείο, για να διαχειριστούμε μια εκ των πραγμάτων ανεξέλεγκτη κατάσταση. Πόλεμος, καταδίωξη λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων, σεξουαλικού προσανατολισμού, φυλής κτλ, πείνα, δυστυχία. Καταστάσεις που στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης είναι πλέον κάπως μακρυά, ο τελευταίος πόλεμος ήταν στην πρώην Γιουγκοσλαβία, αν θεωρήσουμε την Ουκρανία ασιατική χώρα.

Ο πόλεμος στη Συρία κρατάει εδώ και πέντε χρόνια, Μάρτης του 2011 ήταν που ξεκίνησε η αντίδραση στο καθεστώς Άσαντ. Οι Σύριοι δεν άρχισαν από την αρχή να ζητούν προστασία κι ασφαλές έδαφος. Στο Αφγανιστάν είναι περισσότερα χρόνια, που οι Ταλιμπάν μετά την προσωρινή διάσπασή τους, ξαναβγήκαν στην επιφάνεια και τρομοκρατούν τη χώρα, παλεύοντας να επιβληθούν, παίρνοντας τα ηνία της χώρας. Πακιστάν, Ιράκ στο μεταίχμιο εδώ και δύο δεκαετίες. Σουνίτες, Σιϊτες, Ισλαμικό Κράτος, πετρέλαιο, εδαφική κυριαρχία. Όλα στο παιχνίδι. Εμπόριο όπλων, αμερικάνοι-ρώσοι-γάλλοι-σαουδάραβες-γερμανοί-βέλγοι-ιρανοί.

Και οι άνθρωποι; Οι άνθρωποι, σωστά. Γυναικόπαιδα, άντρες, νέοι και γέροι, ολόκληρες οικογένειες, μισές ή κομματιασμένες. Από πού έρχονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Μέση Ανατολή, Ασία, Αφρική, βόρεια-μέση. Σίγουρο είναι ότι είναι όλοι, μα όλοι Μουσουλμάνοι. Διαφόρων δογμάτων, φανατικά πιστοί ή χαλαρής πίστης, αλλά πάντως όλοι μουσουλμάνοι. Είναι κακό αυτό; Εν μέρει, όσο αυτοί οι άνθρωποι προσδιορίζονται κυρίως θρησκευτικώς. Οι θρησκείες ως γνωστόν κατέστρεψαν και καταστρέφουν κάθε πανανθρώπινη λογική, ενότητας και ομόνοιας. Πόσοι αυτοπροσδιορίζονται στην Ήπειρο μας, την πολύπαθη και προ αιώνων (ή και ακόμα) βάρβαρη Ήπειρο μας, ως Χριστιανοί, ως πρώτο επιθετικό προσδιορισμό; Ίσως μόνον οι Έλληνες, πέραν αυτών ίσως κανείς άλλος στην Ευρώπη. 

Οι Μουσουλμάνοι λοιπόν, προερχόμενοι από διάφορες χώρες, με διαφορετικά καθεστώτα, εκλεγμένα ή μη, με διαφορετικά επίπεδα εκπαίδευσης ή κοινωνικής συνείδησης, πρώην πλούσιοι ή φτωχαδάκια, αποφασίζουν για διάφορους λόγους να περάσουν στην "αντίπαλη"/αντίπερα όχθη. Ζητώντας Άσυλο.

Απαιτώντας Άσυλο. Άσυλο και Λεφτά. Οι περισσότεροι έχουν ήδη συγγενείς, έναν ξάδελφο στη Σουηδία, μια θεία στη Γερμανία, δύο γνωστούς στο Βέλγιο, που τους έχουν πει ότι όλα κυλάν ρολόϊ, υπάρχουν ελευθερίες, κοινωνικές παροχές, ανεκτικότητα, κοινώς δε σε πειράζει κανείς, όσο κάνεις τη δουλειά σωστά και γεννάς παιδιά, που θα προσφέρουν στο σύστημα ασφαλίσεων. Πολλοί από τους μετανάστες, λόγω χαμηλής παιδείας και θρησκοληψίας, είναι ευκολόπιστοι και παρασύρθηκαν από "φήμες". Βίντεο δείχνουν διάφορους φτωχοδιάβολους να εξομολογούνται ότι "εμάς μας είπαν ότι με το που φτάσεις στη Γερμανία παίρνεις αμέσως παροχή 2000 ευρώ". Ποιος άνθρωπος με μέσο μεροκάματο μισό δολάριο δε θα δελεαζόταν; Όταν μάλιστα βγαίνει η Καγκελάριος της χώρας και τους καλεί; Η Τουρκία είναι (σχεδόν) σίγουρη χώρα, αλλά δεν προσφέρει πολλά. Οι περισσότεροι έμειναν εκεί αρκετό διάστημα, δεν έμειναν ικανοποιημένοι. 

Κλειδί στην Ιστορία έπαιξε η αλλαγή στην Κυβέρνηση της ελλάδας, οπότε έπεσαν οι φραγμοί και η Πολιτική των κλειστών/περιφραγμένων συνόρων. Όσοι γνωρίζουν, όσοι υπηρέτησαν σε νησιά, αυτοί γνωρίζουν ότι η ιστορία της λαθρομετανάστευσης είναι πολύ παλιά και πονεμένη ιστορία. Πόλεμοι στο Ιράκ, στη Μέση Ανατολή δεν είναι κάτι καινούριο. Γιατί τόσοι πολλοί, γιατί τώρα; Εύλογες ερωτήσεις,πολύπλοκες απαντήσεις, που δε βοηθάνε μάλλον κανέναν, εκτός ίσως τους Ιστορικούς, που ήδη γράφουν τα βιβλία της επόμενης δεκαετίας.

Οι Σύριοι,οι Κούρδοι, Οι Λίβυοι, Οι Ιρακινοί, οι Αφγανοί, οι Πακιστανοί, οι Μαροκινοί, οι Αλγερινοί, Οι Σουδανέζοι, που αποφάσισαν να έρθουν το 2015 στην Ευρώπη, στοχεύοντας στη Γερμανία/Σουηδία, με δεύτερη επιλογή Μ.Βρετανία, δε διαφέρουν από αυτούς που έχουν έρθει εδώ και 30-40 χρόνια. Από αυτούς τους παλιούς , κάποιοι έχουν ριζώσει, έχουν κάνει παιδιά, δουλειές, κάποιοι (οι λιγότεροι) ενσωματώθηκαν, οι περισσότεροι απροσάρμοστοι σε ευρωπαϊκές συνήθειες (οι λέξεις αρχές και ιδεώδη πέφτουν κάπως βαρειές), ορισμένοι γύρισαν. Στο ποσοστό αυτών των απροσάρμοστων, που κατάλαβαν αλλιώς τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό, γεννήθηκε αργά και σταθερά η αντιδραστική μερίδα των νέων, που προσηλυτίστηκαν στη βαρβαρότητα και στην (κατά πολλούς) στρεβλή ερμηνεία του Κορανίου και του τζιχαντιστικού Ισλαμισμού. 

Άνθρωποι που γεννήθηκαν εδώ, πήγαν σε ευρωπαϊκό σχολείο, με ξανθόμαλλα συμμαθητάκια, που μάθαν (λέμε τώρα!) τη γερμανική/γαλλική/αγγλική γλώσσα, φάγαν ψωμί, πλήρωσαν (μάλλον) φόρους,πήραν επιδόματα για τα 4-5-6-7-8-9 παιδιά τους, δεν μπόρεσαν ποτέ να απαρνηθούν την τρομερή θρησκεία τους και κάποιοι, οι ελάχιστοι, το γύρισαν στην Ένοπλη Βία. Βία στις πόλεις, εμπόριο ναρκωτικών και γυναικών, Όπλα, εκπαίδευση στα πεδία μαχών, προσηλυτισμός και Τρομοκρατία, απλά κι εύκολα, με το μάτι στο Μωάμεθ και τις Παρθένες. Αχτύπητη προσφορά, σκοτώνω τον άπιστο, κερδίζω την αιωνιότητα.

Οι οικογένειες των μουσουλμάνων που ζουν χρόνια στην Ευρώπη και ουδεμία σχέση έχουν με τη βία και την τρομοκρατία, καταδικάζοντας κάθε φόνο "στο όνομα του προφήτη", μένουν αποστασιοποιημένοι προς το παρόν. Διαβάζω διάφορα έντυπα, διαφόρων εκδοτικών οίκων, μιλάω με αρκετούς μουσουλμάνους καλά μορφωμένους, διαφόρων δογμάτων. Αληθινά δεν παρατήρησα καμία θερμή υποστήριξη αυτού του πρόσφατου μεταναστευτικού ρεύματος, κάποια αξιοσημείωτη συμπόνοια, μόνο προβληματισμό, σαν το δικό μας. Αν είναι επειδή ήδη ξέρουν πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα ή επειδή δε θέλουν να γίνουν περισσότεροι ή για κάποιο άλλο λόγο, δεν μπορώ να το πω, δεν ξέρω. 

Σίγουρο είναι ένα> Οι τεράστιοι αριθμοί μεταναστών μας φόβισαν, ας μην ντρεπόμαστε να το πούμε. Φοβηθήκαμε πόσο θα αλλάξει, θα πέσει,θα χαλάσει το ψηλό μας βιοτικό επίπεδο. Αυτό το "εγώ θα έρθω με το ζόρι, θες δε θες", δεν το περιμέναμε. Σα καλοβολεμένοι λαοί, εργαζόμενοι ή μη, μας ξενίζει η απαίτηση "ανοίξτε τα σύνορα". Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις αδυνατούν να ρυθμίσουν τα νεύρα και το θυμό, ανθρώπων που παρασύρθηκαν, που ξεγελάστηκαν, που κινδύνεψαν, που βλέπουν τα παιδιά τους άρρωστα, που βρέχονται, που πεινάνε. Δε φταίμε εμείς, δε φταίω εγώ, δε φταις εσύ, ίσως δε φταίνε καν αυτοί. 

Το ότι κάποιος "πιστεύει στον Αλλάχ" και κάνει έξι παιδιά, χωρίς να μπορεί να τα ταϊσει, λόγω μιας ξηρασίας και φτώχειας στην αγροτική παραγωγή, που επιδεινώνεται από την πολιτική αστάθεια, που πρέπει να πολεμήσει γιατί επιστρατεύτηκε, αλλά φοβάται να πεθάνει, και που αποφασίζει να βάλει γυναίκα και παιδιά σε μια βάρκα, χωρίς να ξέρει κολύμπι, μεταναστεύοντας στο άγνωστο, με μια τυφλή υπόσχεση, "στην Ευρώπη θα σωθούμε", είναι μια εξίσωση, που εγώ με βάση την ανατροφή μου, την εμπειρία μου και από την ασφάλεια του καναπέ μου, αδυνατώ να συλλάβω, πολλώ δε μάλλον να δικαιολογήσω.

Οι πολιτικοί, οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εργολάβοι, οι "κινητές των παγκοσμίων νημάτων", οι "αόρατοι Παίχτες της Νέας Τάξης". Αυτοί είναι ένοχοι, εννοείται. Το "πετάς" και ξενοιάζεις. Αυτοί! οι από πάνω! Προκαλούν πολέμους και δυστυχίες, προκαλούν τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμών, κλάμα και πόνο, δοκιμάζουν τα όρια του ανθρωπισμού μας. Συγκινείσαι και υποφέρεις ; Είσαι άνθρωπος και πρέπει να προσφέρεις. Δε σε συνεπαίρνει μια τέτοια ιστορία και συνεχίζεις τη ζωή σου κανονικά; Είσαι παράσιτο, σκουλήκι του συστήματος, που ξεχνά την ιστορία των δικών του προσφύγων, ίσως είσαι και λάτρης του Ναζισμού και της φυλετικής ανωτερότητας.

Τα αντανακλαστικά μας βολεύονται όταν έχουμε να κάνουμε με παιδάκια κι ανήμπορες γυναίκες, τσιτώνονται όταν βλέπουμε 8 άντρες μαζεμένους. Είναι οι ίδιοι άντρες που κρατάνε τις γυναίκες σπίτι και τις βγάζουν μόνο με μαντήλα, είναι οι ίδιες οι γυναίκες, που έχουν πειστεί ότι αυτό είναι το σωστό, είναι τα ίδια τα παιδάκια, που θα γίνουν σαν τη μαμά και τον μπαμπά. Σωτηρία; Δεν το βλέπω.....

Για τον αραβικό κόσμο είναι μια αντίφαση, να θέλουν να παραμείνουν οι ίδιοι αλλά όχι στις αράβικες χώρες, παρά στις μη-αραβικές. Σαφώς είναι εκατομμύρια ανθρώπων που μοιράστηκαν κι αλλού, αλλά είναι αυτός ο γαμημένος "Δυτικός τρόπος ζωής" που συγκινεί, ερεθίζει, προκαλεί τον μοντέρνο Άραβα, είτε πρόκειται για τον εικοσιεννιάχρονο Σεϊχη με τα δις είτε πρόκειται για το δεκαεξάχρονο και επίδοξο μάρτυρα αυτοκτονίας Παλαιστίνιο είτε για το 50χρονο Σύριο, δάσκαλο του τένις που γνώρισα πριν δυο βδομάδες στο Dreieich. Η Ευρώπη τραβάει, μαγνητίζει, υπνωτίζει, δωροδοκεί, πληρώνει. "όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη". Το τίμημα όμως μένει προς το παρόν άγνωστο.

Οι Έλληνες απορούν "γιατί θέλουν να φύγουν από την Τουρκία, αφού δεν τους κυνηγάει κανείς εκεί;" Εξ'ου και ο όρος μετανάστης. Ζητάς άσυλο, ζητάς δουλειά, ως μετανάστης, δεν είναι σίγουρο ότι θα σου δοθεί. Οι Γερμανοί απορούν "γιατί θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα, που είναι σίγουρη και ασφαλής ευρωπαϊκή χώρα, πληρώνονται λεφτά από την ΕΕ, για στέγαση και σίτιση, τι χρειάζονται παραπάνω, εάν θέλουν να λέγονται πρόσφυγες;". Όταν θέλεις να παίξεις το παιχνίδι, αποδέχεσαι τους όρους του, είτε ορίζεσαι ως Μουσουλμάνος είτε ως Κινέζος είτε ως Ερυθρόδερμος. Η ζωή δεν είναι Wunschkonzert, που λένε εδώ, όταν δεν έχεις λόγο στη μοίρα σου, θα αποφασίσουν οι "άλλοι" για το "καλό σου", όπου σου πουν να πας, θα πας, αλλιώς ...σπίτι σου! Έτσι μάθαμε στον ΕΣ/εφαρμόζεις τη διαταγή και μετά βγαίνεις παραπονούμενος/έτσι και στη δουλειά/the Bosses-Way or the Highway/. Οι Δυτικοί το αποδεχτήκαμε το σκλαβοσύστημα, κι απολαμβάνουμε τα ωφέλη, κάπως.

Ορισμένοι λειτουργούν μόνο με το αδρό Συναίσθημα, το Θυμικό,κλάμα κι οδυρμός, η απόλυτη τραγωδία. Άλλοι, πιο κεντροευρωπαίοι, προσπαθούν με μια Λογική, ψυχρή αριθμητική, ρεαλιστικά σκληρή και υπολογιστικά αποστασιοποιημένη. Πάρε θέση, να σου βαστάει!

Όλοι δηλαδή δουλευόμαστε, κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε, όλοι παίζουμε ένα παιχνίδι εις βάρος άλλων, κάποιοι λούζονται τις συνέπειες,κάποιοι πουλάνε ανθρωπισμό, κάποιοι αδιαφορία, άλλοι αναγνώριση και πολιτική ανέλιξη, οι ανίκανοι απλώς κοιτάνε, αυτοί που ψάχνουν να βρίσουν, έχουν άπειρους λόγους, και οι ελάχιστοι με τη Λογική και τον Πραγματισμό σκοντάφτουν πάνω σε Νόμους και Συνταγματικά Δικαιώματα.

Εγώ είμαι εδώ, στην Ηρεμία και την Ασφάλεια, δουλεύω σε ευρωπαϊκή χώρα, μακριά από αυτή που γεννήθηκα, με τα πτυχία μου, τις γλώσσες που μου έμαθαν κι έμαθα και κοιτάω σα βλάκας όλες αυτές τις εξελίξεις. Δεν έχω ακούσει βόμβα να πέφτει έξω από το σπίτι μου, δεν έχω κινδυνέψει να πνιγώ σε καταιγίδα, δεν είδα τη μάνα μου να βιάζεται, ούτε σκότωσα κανέναν. Δεν είμαι αθώος ούτε κι ένοχος. Μιλάω κι έχω άποψη, σαν κάθε πορδή που κυκλοφορεί δίπλα μου. Δεν τα βρήκα έτοιμα, αλλά δεν πάτησα επί πτωμάτων. 

Αν ήμουν το παιδί του μαλάκα, που θα με έζωνε με μια ζώνη εκρηκτικά για να πάω στο απέναντι αστυνομικό τμήμα στη Γάζα, αν ήμουν ο πατέρας που βρεχόταν τρεις μέρες συνεχόμενα μαζί με το πεινασμένο παιδί του στην Ειδομένη, αν ήμουν το κωλόπαιδο που απλά βαρέθηκε να ψωμολυσσάει στο Κάϊρο και είπε να "βγάλει κανα μεροκάματο στο Βερολίνο, γιατί του είπαν ότι εκεί είναι όλοι βουτυρομπεμπέδες", αν ήμουν η κακόμοιρη μουσουλμάνα με τα έξι παιδιά και το τσαντόρ, που με ΄χει χεσμένη όλη η οικογένειά μου και ο άντρας μου και σωτηρία άλλη δεν έχω, από το να τσακιστώ όπου στο διάολο βρω κανα οικογενειακό επίδομα , μπας και ζήσω κάπως,

τότε ίσως να λεγα άλλα, να μιλούσα διαφορετικά.

Δεν είμαι όμως. Και δε βρίσκω λύση σε κανένα από τα προαναφερθέντα προβλήματα, ούτε και ξέρω τι να πω στον 18χρονο που έπαθε επιληπτική κρίση πριν 15 μέρες σε ένα σπίτι, που ζουν άλλοι 20 άντρες, στου διαόλου τη βαυαρέζικη μάνα, εκ των οποίων κανείς δε δικαιούται άσυλο ούτε και άδεια παραμονής,αλλά θα μείνουν εκεί πιθανότατα άλλους 5-6 μήνες και των οποίων τη διαμονή την πληρώνουμε οι φορολογούμενοι, χωρίς να καταλαβαίνουμε το γιατί και πώς, αλλά και χωρίς να θέλουμε να αντιδράσουμε φωναχτά,παρά μόνο ψηφίζοντας AfD και περιμένοντας τη στιγμή, που κάποιος θα ανέβει σε ένα μπαλκόνι και θα φωνάξει: "Στείλτε πίσω όλους τους επίδοξους τρομοκράτες"................................................ρατσιστή άνθρωπε, χωρίς αισθήματα για το συνάνθρωπο, από τα δύο ιμάτια, χάρισε το ένα, ή τουλάχιστον χαμογέλα, τι σου ζητάνε; Είπε ο Δήμιος και άφησε να πέσει η γκιλοτίνα.

Το κεφάλι δεν πονάει άλλο.